ജാലകം

തഴുതിട്ടടച്ചു
ഞാനൊരു ജാലകം
പശ്ചിമാംബരമൊതുങ്ങിയ
ചക്രവാളത്തിന്‍ ജാലകം
കത്തിയെരിഞ്ഞു
പൂക്കളശ്രു വീഴ്ത്തിയ
രക്തവര്‍ണാഭമാം
ചക്രവാളത്തിന്‍ ജാലകം
തിരകള്‍ കൈയേറിയ
തീരമണലില്‍
പശ്ചിമാംബരമൊതുങ്ങി
മറഞ്ഞൊരസ്തമയ
ജാലകം 

എവിടെയൊളിപ്പിക്കുമഗ്നിയെ

എവിടെയൊളിപ്പിക്കുമഗ്നിയെ?
ബ്രഹ്മ കമലദലത്തിലോ
ക്രുതയുഗത്തിന്‍ മൗനത്തിലോ
ത്രേതായുഗത്തിന്‍‌‍
ത്യാഗത്തിലോ
പുല്ലാങ്കഴലിലുണരുന്ന
ദ്വാപരയുഗത്തിലോ
എവിടെയൊളിപ്പിയ്ക്കുമഗ്നിയെ
ഭഗീരഥിയൊഴുകിയിറങ്ങിയ
ബ്രഹ്മാണ്ഡവിടവിലോ
വിഷ്ണുവളന്നെടുത്തു പോയ
മൂവടികള്‍ക്കുള്ളിലോ
എവിടെയൊളിപ്പിയ്ക്കുമഗ്നിയെ
ക്രുഷ്ണകരത്തിലൊതുങ്ങുന്ന
കാലചക്രത്തിന്നഗ്നി
ശിവനുറക്കും മിഴിയിലെ
കോപതാപമാമഗ്നി
എവിടെയൊളിപ്പിയ്ക്കുമഗ്നിയെ
ഭൂമിയുറക്കാന്‍‌‍
മടിയ്ക്കുന്നൊരഗ്നിയെ
എവിടെ?
എവിടെയൊളിപ്പിയ്ക്കുമഗ്നിയെ?

അക്ഷരങ്ങള്‍

ഭൂമിയരികിലിരുന്നു
വാല്‍‌‍‍സല്യമൊഴുകും മിഴിയാല്‍‌‍‍
എഴുതിപഠിപ്പിച്ചോരക്ഷരങ്ങള്‍
നിലാവൊഴുകും കടല്‍‌‍‍ത്തീരത്തിരുന്നു
ഞാന്‍ വീണ്ടുമെഴുതും
അക്ഷരത്തെറ്റുകളെങ്കിലും
ആദ്യാക്ഷരങ്ങളാണെങ്കിലും
സര്‍വംസഹയാം
വസുന്ധര സഹിയ്ക്കും
അഗ്നിനക്ഷത്രങ്ങള്‍‍ പൂക്കുന്ന വാനില്‍
സപ്തര്‍ഷികള്‍ ധ്യാനനിരതരാകും
പൂര്‍വദിക്കിന്റെ പുണ്യമുണരും
മുഹൂര്‍ത്തത്തില്‍
ഞാനുമുണര്‍ന്നെഴുതും
അഗ്നിസ്ഫുടം ചെയ്തൊരക്ഷരങ്ങള്‍
അമ്മയെഴുതി നീട്ടി
തന്നൊരക്ഷരങ്ങള്‍

പ്രണവം

സരോരുഹങ്ങള്‍‍ വിടരും
പ്രഭാതത്തില്‍‌‍‍
അരികിലെത്തും കാറ്റിന്‍ ചിറകി‍‌‍‍ല്‍
മുകില്‍‌‍‍നിരയൊടുങ്ങും
ചക്രവാളത്തിന്നരികില്‍‌‍‍
സംഗീതത്തിന്‍‍‌‍‍ സംഗമ സഭാങ്കണേ
സപ്തസ്വരങ്ങളൊഴുകും
സാഗരത്തിന്‍ ഹ്രുത്തില്‍‌‍‍
ഉണരും വീണാമന്ത്രതന്ത്രികള്‍‍ക്കുള്ളില്‍‌‍‍
ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന
നാദമായനാദിലുരുക്കഴിച്ച
വേദമന്ത്രത്തിന്‍ ധ്വനി പോലെ
ഉണരും പ്രപഞ്ചമേ
പാഞ്ചജ്ന്യത്തില്‍ നിന്നും
പ്രണവമന്ത്രാക്ഷരമെനിക്കു
തന്നീടുക..

ഇരുള്‍ മുടിയഴിച്ചുതുള്ളും രാത്രി

ഇരുള്‍ മുടിയഴിച്ചു തുള്ളും
നിശീഥിനി
നിന്നെയെനിക്കു ഭയമില്ല
നി‍ന്‍ കറുപ്പിന്‍ വ്യാപ്തി
നീയിന്നും സൂക്ഷിക്കുന്നു
മുഖപടങ്ങള്‍‍
മാറ്റമില്ലാതെ സൂക്ഷിക്കുന്നു
നിന്നെയെനിയ്ക്കു ഭയമില്ല തെല്ലും
നിന്‍ കറുപ്പിന്‍
വ്യാപ്തിയൊഴുക്കാന്‍
സാഗരങ്ങള്‍ക്കാവില്ല
മുടിയഴിച്ചു തുള്ളി
നീയെറിയും വാഗ്ഘോഷത്തിന്‍
മുഴക്കം മാത്രം നിന്റെ സ്വന്തം
അതിനര്‍ഥമുറങ്ങും നിഘണ്ടുവില്‍
നീയെഴുതുമര്‍ഥരഹിത വാക്കില്‍
നിന്‍ കറുപ്പിന്‍ വ്യാപ്തിയെ
ഞാന്‍ കാണുന്നു ‍
നിനക്കുറങ്ങാനാവില്ലത്ര
കറുപ്പുണ്ടുള്ളില്‍
കാലഹരണപ്പെടില്ലത്
വര്‍‍ഷങ്ങങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞാലും
നിന്‍ കറുത്ത
വസ്ത്രാഞ്ചലമഴിയില്ലൊരിക്കലും
ഇരുള്‍‍ മുടിയഴിച്ചു തുള്ളും
നിശീഥിനി
നിന്നെയെനിക്കു ഭയമില്ല തെല്ലും
നീയുറുങ്ങും നാളില്‍
നിന്‍ കറുപ്പൊടുങ്ങും നാളില്‍
താരാപഥത്തില്‍ ഞാനൊരു
വിളക്കു തെളിയിക്കും

ഇരുണ്ട ഭൂഖണ്ഡം

ഇരുണ്ട ഭൂഖണ്ഡത്തില്‍
അസ്തമയമെഴുതി
സൂക്ഷിപ്പവര്‍
കത്തിയാളിയൊടുങ്ങാന്‍
മാത്രമറിയുന്നവര്‍
ചക്രവാളം മറയ്ക്കുവോര്‍
കടലുറങ്ങാന്‍
തപസ്യ ചെയ്യുന്നവര്‍‍
മുഖപടത്തില്‍‌‍‍ മനസ്സിലുറയും
കറുപ്പൊളിക്കുന്നവര്‍
ഇരുണ്ട ഭൂഖണ്ഡത്തില്‍
അസ്തമയമെഴുതി
വയ്ക്കുന്നവര്‍

നക്ഷത്രങ്ങള്‍

രാത്രിയിരുളുന്ന വഴിയില്‍
വിളക്കുമായ് വന്നവര്‍
മിഴിയില്‍ നിലാപ്പൂക്കളേകിയോര്‍,
വിട്ടുപിരിയാതെയെപ്പൊഴും
കൂടെയിരുന്നവര്‍
കനിവിന്റെ തിരി വച്ചു
ഹ്രുദയമുണര്‍ത്തിയോര്‍
അമ്മയരീകില്‍ ചിരിക്കും പോല്‍
ആകാശ ശ്രുംഗത്തില്‍
ആയിരത്തിരി വച്ചുഴിഞ്ഞവര്‍
രാത്രിയിരുളുന്ന വഴിയില്‍
വിളക്കുമായ് വന്നവര്‍
മനസ്സിലെളിമ സൂക്ഷിച്ചവര്‍‍
നക്ഷത്രദീപങ്ങള്‍...

നേര്‍രേഖകള്‍


വിശ്വഗോപുരത്തിന്റെ
നിറുകയിലേറി നിന്ന്
ഞാന്‍ പറയും ഒരു നാള്‍
നീയൊരു വലിയ
ശരിയാണെന്നു ഞാന്‍ കരുതി
അതെന്റെ മൗഢ്യം
നീയൊരു ശരി പോയിട്ട്
ഒരു നേര്‍രേഖ പോലുമല്ലെന്ന്
ഇന്നെനിക്കറിയാം
നേര്‍രേഖകള്‍
മുഖപടമണിയില്ല
നേര്‍രേഖകള്‍
ഒളിയമ്പുകളെയ്യില്ല

ഇല പൊഴിയും കാലം


ശിശിരത്തിലെ ഇലപൊഴിയും
മരചില്ലയില്‍ വാക്കുകളാല്‍
ഒരു കിളിക്കൂടു ഞാനൊരുക്കും
ശൈത്യമുറയും മഞ്ഞുമലകളില്‍
മുറിവേറ്റ് വീണ ഒരു വര്‍ഷത്തിന്‍
അപസ്വരങ്ങള്‍ ഞാന്‍ എഴുതി മായ്ക്കും
പെയ്തൊഴിഞ്ഞു പോയ
മഴതുള്ളിയില്‍ ഇതളറ്റ
പൂക്കള്‍ ഞാനൊഴുക്കും
കടലാസ് തോണികള്‍
കാറ്റുലക്കുമ്പോള്‍
ഇലപൊഴിയും ശൈത്യഭംഗിയില്‍
ഉണര്‍ത്തെഴുനേല്പി‌‍ന്‍
ആദ്യക്ഷരങ്ങളുമായ്
ഞാനുണുര്‍ന്നു വരും

പദ്മപാദുകങ്ങള്‍

ഇരുണ്ട ഗോപുരങ്ങളില്‍
ത്രിസന്ധ്യ ഇടയ്ക്കയില്‍ പാടി
സനന്ദന നരസിംഹ ദര്‍ശനം
ഓട്ടുവിളക്കുകളില്‍
സന്ധ്യ നിറഞ്ഞു കത്തിയപ്പോള്‍
ഒരു നക്ഷത്രം സന്ധ്യയോടു ചോദിച്ചു
ഗംഗയൊഴുക്കിയ പദ്മപാദുകങ്ങള്‍
‍സനന്ദനന്‍ മറന്നതെന്തേ

മരണം മഹാജാലമതിവിസ്മയം
ശിരോലിഖിതത്തിനവസാന വചനം
ഏതോ വിസ്മയ തലത്തില്‍‍ നിന്നും
ഗൂഢ ഗൂഢമാകും
ഗതിയിലേക്കാരുമറിയാതെ
ആരോരുമില്ലാതെ
തനിയെ, തനിയെ
പറക്കുമാത്മാവിന്റെ
ഒരു മഹായാനം മരണം
ഒഴുകും കണ്ണുനീര്‍‍
മഴയിലൊതുങ്ങാത്ത
ഒരു ദു:ഖ സാഗരം
ജീവഗതിയില്‍‍ മുറിവായി
വീഴുന്ന തീക്കനല്‍
എഴുതിയൊതുക്കുവാനാവാതെ
നിശബ്ദവ്യഥയിലൊതുക്കും
വ്യസനഗീതങ്ങളെ
മരവിച്ച മുഖവുമായ്
കൈയേറി മറയുന്ന
മനസ്സലിവില്ലാത്ത
വഴി മാറിയൊഴുകാത്ത
വിധി വൈപരീത്യം

നിലാവൊഴുകിയ വഴി

കാര്‍‍മേഘങ്ങളില്‍
ഇരുണ്ട രാത്രിയുടെ
മുഖാവരണമുണ്ടായിരുന്നു
ആരണ്യകം നിശബ്ദമുറങ്ങുമ്പോള്‍
എഴുതാനൊരൂ വാക്കു തേടി
ചക്രവാളം ആകാശവാതില്‍ തുറന്നു
വാക്കുകള്‍ നക്ഷത്ര ചിറകിലേറി
പറന്നു വന്നപ്പോള്‍
കറുത്ത രാത്രി മയങ്ങി വീണു
നിലാവൊഴുകിയ വഴിയില്‍
മുഖം മൂടിയിട്ട ഒരു രാത്രി
വാതില്‍ തഴുതിട്ടുറങ്ങി

സ്വസ്ഥം


ജനുവരിയിലെ ദീപങ്ങളെ
ഉത്തരശാപവചനഘോഷങ്ങള്‍
മായ്ക്കാതിരിക്കട്ടെ
മേഘപൂരിതമായ ആകാശം
ചന്ദ്രനിലാവിലലിഞ്ഞു
നക്ഷത്രങ്ങളുമായുണരട്ടെ
സൂര്യന്റെ മുഖം മൂടികളെ
കാറ്റു മായ്ക്കട്ടെ
സാഗരത്തിന്റെ സംഗീതം
തിര വന്നുലയ്ക്കാതിരിക്കട്ടെ
തീരമണലില്‍ കടലിനു
കാവലിരിക്കുന്ന നിഴലുകളെ
അകന്നു പോകുക

വിസ്മയം




കനലുപോലെ കത്തിയെരിയുമ്പോഴും
സൂര്യനെയ്തു നിഴലുകള്‍
തീരമണലിലെ ശംഖുകളും
സായംസന്ധ്യയും
തപസ്സ് ചെയ്യുമ്പോഴും
സൂര്യനെയ്തു നിഴലുകള്‍
ചന്ദ്രനിലാവും നക്ഷത്രങ്ങളും
അത് കണ്ടു വിസ്മയഭരിതരായ്
ആകാശമേലാപ്പിലുറങ്ങി

അഗ്നി




ഭൂമിയെ ഇരുമ്പുചങ്ങലയിലേറ്റി
അവരാഹ്ലാദിച്ചു
ഭൂമിയുടെ മിഴിയിലന്ന്
ശിവന്റെ ത്രിനേത്രത്തിലെ
അഗ്നിയായിരുന്നു
നേദ്യ ചോീലെ സാത്വികത
തുളസിത്തറയിലെ
ഓട്ടുവിളക്കണച്ച്
അയാളുടെ പിന്നാലെ പോയി
ദുര്യോധനൊരുക്കിയ
കുരുക്ഷേത്ര സൈന്യം
ഗാന്ധാരിയുടെ കണ്ണുകളിലെ
പ്രകാശമറ പോലെ
രാജസിംഹാസനം
അയാളെ അന്ധനാക്കി
ഭൂമി ഇരുമ്പുചങ്ങലകളെ
ത്രിനേത്രാഗ്നിയില്‍
ഭസ്മീകരിച്ച് യാത്രയായി