നക്ഷത്രങ്ങളുടെ കവിത...

ഉണരാൻ വൈകും മനസ്സതിന്റെയൊരു
പൂവിലുറങ്ങിപ്പോയി 
സ്വപ്നം നെയ്തോരു നക്ഷത്രങ്ങൾ..
കരിതേച്ചിരുട്ടിനുകാവലായമാവാസിയൊഴുകും
രാവിൽ കണ്ട ദു:സ്വപ്നം പോലെ
കാവ്യമൊരു കൽച്ചീളിൽ തട്ടിയുടഞ്ഞു
നിമിഷങ്ങളതുകണ്ടെഴുതിയതെത്രയോ
കല്പാന്തങ്ങൾ..
സ്വരങ്ങളപസ്വരമായോരു
പ്രഭാതത്തിലുടക്കീക്കീറി
നെർമ്മല്യത്തിന്റെയിതൾപ്പൂക്കൾ...
കവിതയ്ക്കിതേപോലെയെത്രനൊമ്പരങ്ങളീ
മഴതുള്ളിയിലമൃതൂറുന്ന മധുരവും..
ഇരുളിൽ നിന്നും നടന്നേറിയ
പ്രശാന്തിതന്നിതൾപ്പൂക്കളായെന്നിൽ
വിരിയും ദീപങ്ങളിൽ
എത്ര വ്യഞ്ജനങ്ങളാണാക്ഷരങ്ങളാണതിൽ
എത്രയോസ്വരങ്ങളാണാദിവിദ്യപോലതിൽ
കത്തുമീസായാഹ്നത്തിൻ ചിത്രത്തിൽ
പുകഞ്ഞുതീർന്നത്രയും ചുരുങ്ങിയ
ലോകചിന്തകൾ, പിന്നെയെത്തിയ
പ്രശാന്തിതൻ നികുഞ്ജമതിൽ
വീണ്ടുമെത്രയോനക്ഷത്രങ്ങൾ
കാവ്യം പോൽ, ഹൃദ്സ്പന്ദം പോൽ..