കാളിദാസനും, ദുർഗ്ഗയും, ഞാനും

Rema Pisharody

 

അറിയൂ ദുർഗ്ഗേ! 

അമാവാസിയിൽ മുങ്ങിത്താണ്- 

മഴയും ഹേമന്തവും

നുകർന്ന് ഞാൻ വന്നിതാ!

കരളിൽ തീവെട്ടികൾ നിനക്ക് കാണാം

കൈയിലിരുളിൻ ചിമിഴിലായ്-

നിലാവ് മയങ്ങുന്നു

 

നിനക്ക് സ്പന്ദിക്കുവാൻ

തരുന്നു   ഹൃദയത്തെ!

നിനക്ക് ത്രിശൂലത്താൽ

കോർക്കാമെൻ പാഴ്നാവിനെ!

തുളഞ്ഞ കത്തിപ്പാടിൻ-

സ്വനഗ്രാഹിയെ

എൻ്റെ മിഴിയിൽ

തുള്ളിപ്പൊളിഞ്ഞടരും

തീവ്രാമ്ളത്തെ!

 

പകരം തരൂ മണലെഴുത്തിൽ

നിവർന്നിരുന്നുയിരിൽ

തൊടുന്നൊരാ അക്ഷരപ്പൂങ്കാറ്റിനെ

 

ചുറ്റിലും ഘോരാന്ധത ബാധിച്ച്

ബലിച്ചോരയിത്രമേൽ

തകർന്നൊരു മണ്ണിലാണിന്നും നീയും..

പ്രണയം തൊട്ടേ പോയ-

ഗന്ധകക്കാറ്റിൽ നിന്ന്-

കുതറിപ്പിടഞ്ഞോടി പോയൊരു

പ്രാണൻ കാണൂ-

നിനക്ക് രക്തചോപ്പിൻ

നിറമായ് ചൂടാം

എൻ്റെ മനസ്സ്-

പൊട്ടിക്കുതിച്ചൊഴുകും

ത്രിസന്ധ്യയെ!

 

അരികിൽ എന്നെ ചുറ്റി നിൽപ്പുണ്ട്

കാളീദാസൻ, അവനോ -

ശാകുന്തളമെഴുതിപ്പോയീടുന്നു.

ശ്യാമമേഘത്തിൻ തുണ്ടിൽ

ഊഞ്ഞാലു കെട്ടി പിന്നെ-

നേരിനെ വിന്ധ്യൻ കാട്ടി,

ഇവിടെ തിരിച്ചെത്തി

 

കാറ്റിനെ കടന്നോടി-

പ്പോകുന്ന കാലത്തിൻ്റെ

തേർത്തടം, വിരൽ-

തിരിഞ്ഞോടുന്ന രഘുവംശം!

ഞാനിതാ യുഗാന്തര-

സഭയിൽ കേൾക്കും

ഒരു വേണുഗാനത്തിൽ

നിന്ന് ലോകത്തെ കണ്ടേ നിൽപ്പൂ.

ഉടക്കിക്കീറുന്നൊരൻ-

വസ്ത്രാഞ്ചലത്തിൽ-

പകലുറക്കാൻ കുടഞ്ഞിട്ട-

സൂര്യനെ കാണാകുന്നു!

 

നീപുറത്തെവിടെയോ-

യാത്രപോയിരിക്കുന്നു,

നീ പുറത്തെവിടെയോ

മറഞ്ഞങ്ങിരിക്കുന്നു!

കരഞ്ഞ മിഴിത്തുമ്പ്-

കൗശലത്തിനാൽ

മറച്ചിവിടെ ചിരിക്കാനായ്

ശ്രമിക്കുന്നിതാ പക്ഷെ!

ഇടയ്ക്ക് നെഞ്ചിൽ-

വെടിപൊട്ടുന്നു ഞാനോ -

തൊട്ട് പതിയെ നോക്കീടുന്നു

നടുങ്ങിപ്പിളരുന്നു;

ആരൂടെ  രക്തം ചീറ്റിത്തെറിക്കു-

ന്നാളിപ്പടർന്നാരുടെ ജീവൻ

പാതിവെന്ത് പോയ് ഹോമാഗ്നിയിൽ?

ആരിന്ന് സർപ്പാവേശദംശനം-

നീലിക്കുന്ന രാവിനെ മയക്കുന്നു

ഉറക്കിക്കിടത്തുന്നു.,,

 

നീ കണ്ട് പോകൂ, ദുർഗ്ഗേ-

ജീവിതത്തുലാസിൻ്റെ

മോഹപാളിയിൽ തട്ടി-

ത്തകരും ഹൃദ്സ്പന്ദത്തെ!

മരിച്ച കൺപീലിയിലുറയും

കണ്ണീരിൻ്റെ സമുദ്രം,

അതിൻ നേർത്തയിരമ്പം

കേട്ടേ പോകൂ.

 

 

നീ തുറക്കുന്നു വാതിൽ

രണ്ട് കൈയിലും പ്രാണ-

ദാഹത്തെയടക്കുന്നൊരക്ഷരം-

തിളങ്ങുന്നു..

രണ്ടിലും കൈ തൊട്ടൊരു-

കാളിദാസനെ കണ്ട്

പണ്ടേ ഞാൻ കവർന്നത്-

നീ ക്ഷമിച്ചാലും ദുർഗ്ഗേ!

കയ്പുണ്ട്, മധുരിക്കുമതെന്ന്

പണ്ടേ നീയും സത്യമായ് ചൊല്ലി

രണ്ടും സമാസമത്തിൽ  നിൽക്കേ!

 

ആരിന്ന് തൊടുന്നെൻ്റെ-

നാവിനെ ശൂലത്തിനാൽ?

ആരിന്ന് കോറീടുന്നു-

അക്ഷരപ്പച്ചപ്പിനെ!

ആരിന്ന് നിരാശയിലാദി-

സത്യത്തിൻ ഗൂഢ-

ഗൂഢമാം സ്വരങ്ങളെ-

സംഗീതമാക്കീടുന്നു,

നീ തന്നെ ദുർഗ്ഗേ! അത്

നിശ്ശബ്ദം മേഘങ്ങളിലാഴുന്നു-

മഴ പോലെ തൊടുന്നെൻ

ഹേമന്തത്തെ..

നീ തന്നെ ദുർഗ്ഗേ! എൻ്റെ

വിരലിൽ മണൽതൊട്ട്

ഭൂമിയെ പ്രപഞ്ചത്തെയെഴുതും

വാക്കിൻ പൊരുൾ..