LIFE  IS  BEAUTIFUL 

I said to myself. It is time up to take care of me. Unfortunately it is a bit late but fortunately not too late.

I was tolerating a lot not because it is fine to take such uneasy stuff from  immature brains. Initially  I thought let it end amicably. Later I found that the tormentors stamping me more than I could take when I thought my silence would stop the verbal manipulations. It never stopped. I was accused of many things which I was not even aware of. I told myself several times not to reply at all as it is better not to answer to the ones who want to manipulate their side as the predominant right.

Each and every post of mine was  scrutinized by someone who was more interested in knowing what I do than to focus on his own growth. I did not know why this happened to me. I do not know it is a make believe story or real one. I had my own big personal burden in my head at that time to resolve and I did not know someone was helping me and I felt a kind of concern in some posts.  I was not sure whether it is genuine or not that a lot of make believe games people play i noticed  in social media. I was not certain whether to believe a high profiled masked human beings even when I felt someone was helping me. I quietly suffered for a while thinking of that specific help (not sure now whether it is a make believe act or not) that I should allow people to go peacefully if they want.  All on a sudden I heard a lot of fake ids shouting at me - time to go. I was wondering why I should go from social media.. I was wondering from where I should go. I was shattered but I had faith in myself and I watched someone else going out from some place.

I can understand if someone wants to go away from me it is fine that they can peacefully do that. I am the last person to go behind a person to disturb if they do not like me. I feel always very happy and contented in my own company and I always feel very comfortable alone that i never wanted a group of people around me.  In truth, I feel at times lonely in front of a crowd .  I never wanted to be in a crowd and I withdraw happily from a crowd where I am not comfortable. In IPC I found a certain someone is playing mean games against me and I was shocked at first and later came to know that the same person had called for this ' time to go' campaign.

God saved me several times from  people who betrayed me from behind and this time too he saved me. For believing people blindly more than they deserve I apologized God this time. My sincere efforts to avoid a war were ridiculed several times and I understood it is time to stand only for me. The ones who betrayed me from back and front accused me of several things and I was literally in a shock for a while. Later I learned that my heart is pure and my tears and time are not for the ones who showed no respect for my feelings. It took some time for me stand by my own and by that time a different story was concocted against me.  The tormentor is projected as a magnanimous heart and all the blame was placed on me. I had suffered because half truth was projected and the true facts I had in my end is intelligently silenced..                 

I have learned a lesson that it is time up to stand for myself,

When I look back I know I had a difficult season of my life. I faced it with bruises but wth determination. I faced a bad season alone and when i needed the most only God stood by me not  the one who even now claims of a help and manipulates i am the ungrateful one. There no need to explain to anyone as my pact with  God is pure and truthful. I faced a storm and God stood by me...Life is beautiful . I am able to write again with a calm mind..

 Isn’t it beautiful..

RECOLLECTIONS – A STUDENT’S NOTEBOOK

 RECOLLECTIONS – A STUDENT’S NOTEBOOK

(Rema Prasanna Pisharody)

(Former Student – Batch of 1975-1980)

Memories I cherish about my school is such that I cannot write them all in a few words. It is a great feeling to think even after three decades that I studied in Mt. Carmel Convent Girls High School. It is at times, I wonder what make me think so special about my school and I know I can get all the answers instantly from my own origin to the core point of my present.

 

To begin with, I was born into a conservative family of teachers. We were a literate lot of scholars but after the fall of dynasties and the modern formal schooling system was a concept yet to be accepted there existed a minor crisis in our group. People in our group in general were skeptical on modern educational system as India was a land of ancient gurukuls.My mother was a teacher and we three sisters studied upto the fourth grade in Muttampalam Govt School where she taught. We could not continue there as the school did not have any upper primary grades during those days. My mother was particular that we three go to the best school of our  town  and she did not have a second thought in selecting Mount Carmel Convent Girl’s High School for our future.

 

I remember that during those days, sisters of Mount Carmel visited our village to enlighten villagers to educate their children. Many girls in my village joined the school for their good. Our village had a lot of school dropouts and sisters of Mount Carmel without fail visited our place each year with a strong message of good education. I am sure that they would have gone to many villages with the same message.

 

From old memories, I can recall that my school had the best facilities even in 1970s. Our school had the best of best of everything; a good administrative block, good team of teachers, well organized sports department, library with good books, beautiful prayer hall, chapel, classy auditorium, a home for economically backward students, boarding facility, lunch scheme again for the economically weak sections and a lively campus with lush green trees. What more a student needs to dream for a better

future.

 

Carmelite Sisters of this school were kind and at the same time strict disciplinarians. They worked as a unit for the betterment of the students and school in general. They ignited the spark and provided opportunities for each student to come out of her hidden talents. When I hold back the mementos I received from my school on various co-curricular events, I know it is not me but my school was instrumental in winning all those laurels. I remember that, in one of the school district meets in

Changanassery, our drawing teacher Lilli had accommodated all of us in her house and we won the district championship in that year. Teacher Lilli had arranged a royal feast for all of us in her house and later in school we were all honoured in the presence of school’s Mother Superior. There was a passion in working for the school and a lot of positive energy was instilled on students.

 

Strikes were common in our God’s own Country during those days and the politically motivated strike groups even used to attack our closed gates. Sister Raichel, our chief at that time used to take us all to the school auditorium and when the strikers move away we were asked to go back to the classes. Shenever wanted her students to miss any classes as she thought her school should excel in academics.

 

Youth Festival in school was one of the interesting events and all students enjoyed the three day festival. There were four teams and to reach the championship point, students like us joined in almost all the events we could manage

 

 I remember collecting soft slushy clay from the paddy filed to join for the clay modeling completion. There was a kind of passion in doing things. There was a driving force on studentsto bring out the best in all fields. Apart from that, teachers worked day and night for academic excellence and students competed to excel, to lift up the image of the school.

 

When I was in high school, management has introduced a school band and those in sports fraternity were asked to join. Two officials from the police department were assigned to train us on music band. We were taught ‘general salute’ and a few parade items. I played bugle and we were all so happy being associated

with the school band.

 

I discontinued from the band in my tenth grade and I remember our school had the

most vibrant band team in that period. My school was looked upon when we interacted with the other educational institutions and I know it is because of the hard work of the Management and because of the sincere Teachers. Mount Carmel is an institution where I learned to focus on the hidden potential.

 

There was a motivational  force to guide, assist and to cheer all around. And that was the year, there introduced poetry competition in school. Theme – write about school.. A few of us joined, with a goal to add points for our respective teams. Championship Trophy was our ultimate dream. Annikutty Teacher had taught us in class about alankarams and poetic meters of poetry writing. I counted my words, guru, laghu to reach out the poetic meter........ I wrote my first line.. 

 I did not know how it sounded. I was too amateur even to know what exactly poetry is at that time...There was a surprise waiting for me.... first prize.....

Three decades were like feathers. My passion for poetry ended not. The first prize I got for versification from my school motivated me to read poems of great poets. Poetry of Tagore touched and softened my heart. Later, I wrote like the great poem of Nobel Laureate Pablo Neruda.. ‘I don’t know how poetry

arrived in search of me..’.. I wrote.. wrote.... a million lines... poetry or not.... even I did not know....I wrote.....

Draping the uniforms of a former student, I spoke to Sister Shilpa of Mount Carmel School in May 2013. There again I could feel the same kind of inspirational vibration which I experienced in my school days.

Later in June 2013, Unnikrishnan, a social worker from my village in Kottayam and me met Sir ONV, the living legend of Malayalam Poetry and he blessed me and my poems, a great moment of my life indeed.

 

 പ്രവാസിയുടെ സാഹിത്യഭൂപടം

By Rema Prasanna Pisharody, Bangalore

 “Sometimes  I  long to forget… It is painful to be conscious of two worlds.” 
― Eva Hoffman, Lost in Translation: A Life in a New Language

പ്രവാസം എന്ന വാക്കിന്റെ അർഥതലങ്ങൾ തേടിപ്പോകുമ്പോൾ ആദ്യം മനസ്സിലേയ്ക്ക് എത്തിച്ചേരുന്നത്  ‘വീട്ടിൽ നിന്നകലെയുള്ള വീട്  എന്നൊരു  സങ്കല്പമാണ്. അതിജീവനത്തിന്റെ   യാത്രാന്ത്യത്തിനൊടുവിൽ   ചേക്കേറുന്ന പുതിയ തണൽമരച്ചില്ലയിലെ കിളിക്കൂടുകൾ ‘ഹോം എവേ ഫ്രം ഹോം’  .

വിശ്വസാഹിത്യകാരനായ ഏണസ്റ്റ് ഹെമിംഗ് വെ  ‘സൂര്യനും ഉദിക്കുന്നു’

(The Sun also Rises’)എന്ന കൃതിയിൽ  “You're an expatriate. You've lost touch with the soil എന്നാണ്  പ്രവാസത്തെക്കുറിച്ചെഴുതിയിരിക്കുന്നതിങ്ങനെയാണ്

ആപേക്ഷിക സിദ്ധാന്തത്തിന്റെ ഉപഞ്ജാതാവായ  ലോകപ്രശസ്തഭൗതിക ശാസ്ത്രഞ്ജൻ  ആൽബർട്ട്  ഐൻസ്റ്റിന്റെ    ജീവിതനിർവ്വചനം  കൗതുകകരമാണ്.  

“There are only two ways to live your life, as though nothing is a miracle, or as though everything is a miracle.”

അതേ പോലെ അത്ഭുതങ്ങൾ തേടി  ഇനിയൊരു  മിറക്കിൾ ഉണ്ടായേക്കാം  എന്നൊരു ചിന്തയിൽ   ജനനസാന്ത്വനത്തിന്റെ  സുരക്ഷയിൽ നിന്ന്  പുതിയ മേച്ചിൽ പുറങ്ങൾ തേടിപ്പോകുന്ന പ്രവാസികൾ.

 

വാക്കിന്റെ  അർഥതലങ്ങൾ  തേടുമ്പോൾ  കാലത്തിന്റെ  ഇടവേളകൾ  പുതിയ അറിവുകളായി രൂപാന്തരപ്പെടുന്നു.  യുഗഭേദങ്ങളുടെ  ആവശ്യകതയിൽ  നിന്ന് ശാസ്ത്രം സ്വരുക്കൂട്ടിയെടുക്കുന്ന  രൂപരേഖകളിലൂടെ  ഉരുത്തിരിയുന്ന വസ്തുക്കൾ.  കലയും  ശാസ്ത്രവും രണ്ട്  വിഭിന്നതലങ്ങളിലൂടെ സംവദിക്കുമ്പോൾ  ഉറവ കൊള്ളുന്ന  ഊർജ്ജത്തിനും  രണ്ടളവുകളാണ്. പരിമിതിയിൽ നിന്നും അപര്യപ്തമായ ആകാശവ്യാപ്തിയിലേയ്ക്കും അതിനുമപ്പുറമുള്ള  ഗ്രഹപ്പെരുമകളിലേയ്ക്കും  സഞ്ചരിക്കുന്ന ലോകത്തിന്റെ സൂക്ഷ്മവും, സ്ഥൂലവുമായ  ഭിന്നസഞ്ചയം..

 

തൂക്കുപാലങ്ങളിലങ്ങോടുമിങ്ങോടും ആടും പോലെയാണ് പ്രവാസിയുടെ മനസ്സും ഹൃദയവും. മനമില്ലാമനസ്സോടെ ഉപേക്ഷിച്ചുപോന്ന മൺസുഗന്ധം  തേടി ജനനഗൃഹത്തിലേയ്ക്കുള്ള  യാത്രകൾ. ഉത്തരവാദിത്വത്തിന്റെ, അതിജീവനത്തിന്റെ  മടക്കങ്ങൾ. തിരയേറ്റത്തിൽ  കടലുപേക്ഷിക്കുന്ന മൺതരികൾ പോലെ പ്രതീക്ഷ.   പുതുവഴിയിൽ  പ്രവാസി നെഞ്ചോടേറ്റുന്ന ആദ്യക്ഷരമധുരം.  എഴുതിത്തീരാത്ത  സമുദ്രങ്ങളുടെ നിധിശേഖരങ്ങൾ.   പ്രതിസന്ധിയുടെ  പ്രകമ്പനകാലത്തും  ഉപേക്ഷിക്കാനാകാത്ത  പ്രിയപ്പെട്ട അക്ഷരലിപികൾ.  പ്രവാസിയുടെ സാഹിത്യം   ഒരുൾവിളിയാണ്. ഉണർത്തെഴുത്താണ്, സ്മൃതിയിടമാണ്,   ഓർമ്മപുതുക്കലാണ്. വായനശാലയുടെ  ഗന്ധമാവാഹിച്ചെടുത്ത  താളിയോലപ്പഴക്കത്തിലൂടെ അച്ചടിമഷിയുടെ  പുതുലിപികളിലൂടെ പ്രവാസിയും സഞ്ചരിക്കുന്നു.

 

പ്രവാസം എന്ന നോവലിൽ എം മുകുന്ദനും, ആടുജീവിതത്തിലൂടെ ബന്യാമിനും, അപഹരിക്കപ്പെട്ട ദൈവങ്ങളിലൂടെ ആനന്ദും പ്രവാസത്തിന്റെ ശബ്ദമാകുമ്പോൾ മാറ്റത്തിന്റെ പുതിയ പ്രവാസമുഖം നമുക്ക് ദർശിക്കാനാകുന്നു.

 

അക്ഷാംശങ്ങളും രേഖാംശങ്ങളും അളന്ന് തിട്ടപ്പെടുത്താനാവാതെയൊരു ഭൂഖണ്ഡമാണ് പ്രവാസിയുടെ സാഹിത്യലോകം. എഴുതിയെഴുതി വിരൽ നോവുമ്പോഴും  ആൾപ്പാർപ്പധികമില്ലാത്ത ഒരു ഗോത്രം പോലെയാണ് പ്രവാസിയുടെ സാഹിത്യഭൂപടം.  മെയിൻ സ്ടീമിന്റെ അക്ഷരക്കൂടുകളിൽ കേരളത്തിന്റെ മഴുപ്പാടു വീണ ചെറിയ ഹരിതഭൂമി നിറയുമ്പോൾ പ്രവാസി അന്യസംസ്ഥാനത്തിന്റ മതിൽച്ചുറ്റുകളിലിരുന്ന് മാതൃഭാഷയുടെ അമൃതിലെഴുതുന്നു. ആഘോഷിക്കപ്പെടാത്ത  ആത്മസാക്ഷാത്ക്കാരമാണത്. പൈതൃകത്തിന്റെ നിറക്കൂട്ടുകളാണതിൽ. വലയങ്ങളുടെ മാസ്മരികപ്രഭയില്ലാതെ, താരഘോഷങ്ങളില്ലാതെ പ്രവാസി സാഹിത്യത്തിന്റെ ചെറിയ ചെറിയ മേച്ചിൽപ്പുറങ്ങൾ  സ്വയമുണ്ടാക്കുന്നു.  മേയാൻ  താഴ്വാരങ്ങൾ തേടിപ്പോകും മേഘങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ  സന്ദേശങ്ങളുമായി നീങ്ങും ചെറുകിളികളെപ്പോൽ ചിറക് നിർത്തിപ്പറക്കുന്നവർ. ആകാശത്തിന്റെ   അനന്തമണ്ഡലത്തിൽ, താരകാവർഷങ്ങളുടെ  പ്രകാശപ്രഭയിൽ,  യാഥാർഥ്യത്തിന്റെ  നടുക്കങ്ങളിൽ  ചിന്തകളെ  ഘനനം ചെയ്യുന്നവർ.  അപരിചിതത്വത്തിന്റെ  ചുരുക്കങ്ങളിൽ നിന്ന്   സ്വയം പരിചിതമാകുന്നവർ. 

 

Hope is the thing with feathers that perches in the soul - and sings the tunes without the words - and never stops at all.

 

എന്ന എമിലി ഡിക്കിൻസിന്റെ പ്രതീക്ഷ (ഹോപ്) എന്ന കവിത പോലെയുള്ളിന്റെയുള്ളിൽ  വസന്തമെത്തുമെന്ന്, പുതിയ പുലരിയുണ്ടാകുമെന്ന് പ്രത്യാശയോടെ കാത്തിരിക്കുന്നവർ.

 

 സാഹിത്യത്തിന്റെ  വിവിധതലങ്ങൾ  പ്രവാസഹൃദയങ്ങൾ അന്വേഷിച്ചു കണ്ടെത്തുന്നു. കൂട്ടായ്മയകളിലൂടെ,  സംവാദങ്ങളിലൂടെ,  പരിഭവത്തിലൂടെ, പരിദേവനത്തിലൂടെ,   അക്ഷരക്കൂട്ടുകളെ  ആസ്വദിക്കുന്നു,   

സ്നേഹിക്കുന്നു

 

സ്ഥലജലഭ്രമവുമായ് നിഴലാടുന്ന  ശൈത്യവെയിലിൽ  ഭൂമിയുടെ  അരികിലൂടെ ആസ്ട്രോയിഡ് ഫാതോൺ കടന്നു പോയതറിഞ്ഞ് ആശ്വസിക്കുന്ന അറിവ്. ഭൗമപ്രദക്ഷിണപാതയ്ക്കരികിലൂടെ  ഫോളറൻസ് എന്ന ഛിന്നഗ്രഹം  കടന്നു പോയപ്പോൾ  അതൊന്ന്  ഭൂമിയുമായുരസിയാൽ  അപ്രത്യക്ഷമായേക്കാവുന്ന ഒരു  ജീവമണ്ഡലത്തിന്റെ  നൈമിഷികതെയോർമ്മിക്കാതെ   അഹം ബോധം അല്പനേരമെങ്കിലും  മനസ്സിൽ  സൂക്ഷിക്കുന്ന  ജന്മരാശിയുടെ  ചഞ്ചലത്വം  മനനം ചെയ്യേണ്ട  മനുഷ്യനിർവ്വചനത്തെ  ഇടനേരങ്ങളിൽ ഉലയ്ക്കുന്നുവെങ്കിലും  പ്രതീക്ഷയുടെ കൈത്തിരികൾ  സൂക്ഷിക്കുന്നു പ്രവാസം.

 

തിരക്കിന്റെ നഗരത്തിനോരോയിടങ്ങളിലും  പ്രവാസിയുടെ  കൂട്ടായ്മകൾ. സാഹിത്യത്തിന്റെ  ശബ്ദരേഖകൾ, കനലെഴുത്തുകൾ, സങ്കീർണ്ണതയുടെ വിഭിന്നരൂപങ്ങൾ,  കൗതുകക്കുറിപ്പുകൾ.  ദൂരെദൂരേയ്ക്ക് യാത്രയാകുമ്പോഴും  മലയാണ്മയുടെ കായലോരങ്ങളിലൂടെ പായ് വഞ്ചി തുഴഞ്ഞോർമ്മകൾ  മനസ്സിലേയ്ക്ക് ഓളങ്ങളിലൊഴുകിയെത്തും. സഞ്ചാരങ്ങളുടെ കപ്പലോട്ടങ്ങളുടെ  നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ സുഗന്ധസ്മരണകൾ പോലെ എല്ലാക്കാലവും  എഴുത്തും പ്രവാസിയുടെ ശ്വാസനിശ്വാസങ്ങളിൽ ഊർജ്ജസ്ഫുലിംഗങ്ങളേറ്റുന്നു.  മറന്നിട്ട പേനകളിലൂടെ  ഉള്ളിലുരുത്തിരിയുന്ന സമസ്യകളുടെ  പൂരണം.

 

പ്രവാസികളുടെ സ്വർഗഭൂമിയാണ് ബാംഗ്ളൂർ. ഇന്ത്യയുടെ ഒരു ചെറിയ ഭൂപടം ഇവിടെ രൂപം കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.  ഇൻഫോമേഷൻ ടെക്നോളജിയുടെ ആസ്ഥാനമായ  ബാംഗ്ളൂരിലെ  കേരളം  സാംസ്ക്കാരികമായും, സാഹിത്യപരമായും വളർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.  നഗരതിരക്കിന്റെ തീക്ഷ്ണതയിലും പ്രാരബ്ദങ്ങളുടെ ആശങ്കകളിലും , വാരാന്ത്യങ്ങളെ കൂട്ടായ്മകളിലൂടെ   കേരളസംസ്ക്കാര, സാഹിത്യലോകത്തെ  കൈകുമ്പിളേറ്റി പരിലാളിക്കുന്നു  മലയാളപ്രവാസം.  

 

കൂട്ടായ്മകളുടെ എണ്ണം കൂടുന്നത്  ആരോഗ്യപരമാണോ   എന്നൊരു ആശങ്കയുണ്ടെങ്കിലും   തിരക്കിന്റെയിടങ്ങളിലെ   ഒരു   വാരാന്ത്യം വീടിനരികിലാക്കാനുള്ള   ഒരു   ശ്രമം എന്ന  നിലയിൽ  അതിനെ അംഗീകരിക്കാനാവും.  ദു:ഖകരമായ  ഒരു വസ്തുത  പ്രവാസിസാഹിത്യം ഇപ്പോഴും  മൂലത്തിന്റെ  ആശ്രിതകാലമായ്  നിലനിൽക്കുന്നു എന്നതാണ്.  അതിനാലാവണം  പ്രവാസിസാഹിത്യം  മെയിൻസ്ട്രീമിന്റെ ക്രീമിലെയറിനരികിലെ   ഒരു സാധാരണ സംഗതിയായി  നിലകൊള്ളുന്നത്.  ബാംഗ്ളൂരിലെ   കുറെയേറെ സംഘടനകൾ   പ്രവാസി സാഹിത്യത്തെ അംഗീകരിക്കുന്നു എങ്കിലും, കേരളഭൂപടത്തിൽ പ്രവാസി സാഹിത്യം  ഇന്നും അടയാളപ്പാട്  തേടുന്ന അക്ഷരക്കൂട്ടുകളാണ്.  ആത്മസാക്ഷാത്ക്കാരത്തിന്റെ എഴുത്തിന്  അംഗീകാരം  ആവശ്യമോ  എന്നൊരു  മറുവശവുമുണ്ട്. അതിനാലാണ്  പ്രവാസി  ഇന്നും  തൂലിക  കൈയിലേറ്റുന്നത്, എഴുതിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നത്.  അംഗീകാരത്തിനപ്പുറം ആത്മസംവേസദനത്തിന്റെ  സംപ്തൃതി.  അതിലുണരുന്ന ഊർജ്ജമാണ് പ്രവാസിയുടെ സാഹിത്യം

 

പോൾ ബൗൾസ് ‘Sheltering Sky’ എന്ന കൃതിയിൽ പറയുന്നു

 

“But there was never any knowing or any certitude; the time to come always had more than one possible direction. One could not even give up hope. The wind would blow, the sand would settle, and in some as yet unforeseen manner time would bring about a change which could only be terrifying, since it would not be a continuation of the present.” 

 

ഭൂമിയുടെ  ഓരോയിടങ്ങളും തേടിയുള്ള  യാത്രയിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണ്  ജീവസന്ധാരണത്തിനായുള്ള  അതിജീവനപ്രവാസം. 

 

“In a gentle way you can shake the World” 

മഹാത്മാഗാന്ധിയുടെ വാക്കുകളാണിത്

 

പല നദികൾ   ചേരും  സമുദ്രം   പോലെ പല  സംസ്ക്കാരങ്ങൾ   ചേർന്നൊഴുകും പ്രവാസം. അറിഞ്ഞോ  അറിയാതെയോ ഹൃദയത്തോട് ചേർത്തു വയ്ക്കുന്ന ഭൂമിയുടെ ഒരിടം. ഭൂഖണ്ഡങ്ങളുടെ  തിരിവുകളിലൂടെ,  അതിരുകളിലൂടെ  ജനനഗന്ധമുള്ള  മൺ തരികൾ  കടന്ന്  എത്തിച്ചേരുന്ന  പുതിയ ഭൂമി.   പ്രവാസത്തിന്റെ  ഭൂപടം.

 

Rema Pisahrody

Bangalore

മനുഷ്യസഹജം

മനുഷ്യസഹജം

മനുഷ്യത്വരഹിതമായി  പെരുമാറുന്നവരോട്  മനുഷ്യസഹജമായ കുറവെന്ന് കരുതി ഒരിക്കൽ ക്ഷമിക്കാനാവും.

അത് ശീലമാക്കിയവരോട്,  നമ്മേ അപമാനിക്കാൻ വീണ്ടും വീണ്ടും പട കൂട്ടി വരുന്നവരോട് എന്ത് പറയാനാണ്.  കൂലിയെഴുത്തുകാർ പ്രശംസിച്ചാൽ നമ്മുടെ മനുഷ്യ്വത്വം  കൂടുകയോ, കൂലിയെഴുത്തുകാർ അപമാനിച്ചാൽ നമ്മുടെ മനുഷ്യത്വം കുറയുകയോ ഇല്ല. മനുഷ്യത്വപരമല്ലാത്ത സകല കർമ്മങ്ങളും ചെയ്തിട്ട് മനുഷ്യസഹജമായ കുറവാണ് ക്ഷമിക്കുക എന്ന് നമ്മോട് പറയുന്നവർ മറക്കുന്ന ഒരു കാര്യമുണ്ട്. മറ്റുള്ളവരുടെ മനുഷ്യസഹജമായ കുറവ് പൊറുക്കാൻ അവർക്കൊന്നുമായില്ല എന്നതാണ് സത്യം,  എല്ലായിടത്ത് നിന്നും പലപ്രാവശ്യവും മാറി നിൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോഴും വീണ്ടും വീണ്ടും പിന്നാലെയെത്തി പ്രശ്നങ്ങളിലേക്ക് വീണ്ടും വീണ്ടും വലിച്ചിട്ടത് നിങ്ങളുടെ കൂട്ടരാണ്. 

ഞങ്ങളുടെ ഭാഗത്ത് അറിയാതെ വന്ന ചില  പോരായ്മകൾക്കെതിരെ അറിഞ്ഞ് കൊണ്ടാണ് നിങ്ങളുടെ ആൾക്കാർ ഞങ്ങളെ ആക്രമിച്ചത്.  സ്ഥിരമായി സ്റ്റോക്കിംഗ്  നടത്തി അപമാനിക്കുക, ഗോസിപ്പ് ചെയ്ത് എല്ലാവരെയും  ഞങ്ങൾക്ക് എതിരാക്കുക . ഇതെല്ലാം മനുഷ്യസഹജമായ കുറവായിരിക്കും . മൂന്ന് വലിയ ന്യൂസ് മീഡിയകളെ വാടകയ്ക്കെടുത്ത് ശിരസ്സിന് ചുറ്റും വലവിരിച്ചത് കൊണ്ടല്ലേ നിങ്ങളെ ദൈവം സ്റ്റിംഗ് ചെയ്തത്. ആദ്യം മനുഷ്യത്വരാഹിത്യം ചെയ്തത് നിങ്ങളുടെ കൂട്ടരാണ്. അത് മനസ്സിലാക്കുക വീണ്ടും വീണ്ടും വന്ന് ഞങ്ങളെ ആക്രമിച്ചു. എന്തായിരുന്നു ഗർജ്ജനം റ്റൈം റ്റു ഗോ, അതെ ഞങ്ങളും അത് തന്നെയാണ് പറഞ്ഞത്. ഞങ്ങളുടെ പിന്നാലെ നടക്കാതെ ടൈം റ്റു ഗോ എന്ന്. അത് നിങ്ങൾ ചെയ്യില്ല. ഞങ്ങളുടെ പിന്നാലെ സ്ഥിരം നടന്ന്  ഞങ്ങളെ ഭ്രാന്ത് പിടിപ്പിക്കുക. അതിനുള്ള ശിക്ഷ മാത്രമേ നിങ്ങൾക്ക് ലഭിച്ചുള്ളൂ. ഇപ്പോഴും മനുഷ്യത്വരഹിതമായി  അത് തുടരുന്ന നിങ്ങളും നിങ്ങളുടെ കൂട്ടരും  മനുഷ്യസഹജമായി ഞങ്ങൾ ക്ഷമിക്കണമെന്ന് പറഞ്ഞ് കൊണ്ടിരിക്കുന്നതെന്തിനാണ്.  ഞങ്ങൾ ആരുടെയും പിന്നാലെ ലെൻസും വച്ച് നടക്കുന്നില്ല. അത് ചെയ്യുന്നത് നിങ്ങളാണ്. അത് കൊണ്ട് ഞങ്ങളോട് ഗർജ്ജിക്കാനോ, ആഞ്ജാപിക്കാനോ നിങ്ങളുടെ കൂട്ടർക്ക് അവകാശമുണ്ടോ എന്നൊരു സ്വയം പരിശോധന ചെയ്ത് നോക്കുക.   മനുഷ്യത്വരഹിതമായി കൂലിയെഴുത്ത് കൂട്ടങ്ങളെ കൊണ്ട് അത് തുടരുന്ന നിങ്ങളോട് മനുഷ്യസഹജമായി പൊറുക്കണമെന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് ഉപദേശം തരുന്നവരുണ്ട്.  മനുഷ്യത്വമില്ലായ്മ ഭൂഷണമാക്കിയവരോട്, അതാണ് ജയമെന്ന് സ്വയം വിശ്വസിക്കുന്നവരോട് എന്ത് പറയാനാണ്. ഞങ്ങളെ ഉപദേശിക്കുന്നതിന് മുൻപ് 

Be the change you wish to see in others.. 

  

DECEMBER 1 2024 DWANI ANNUAL DAY AND SHASTHRA SAHITHYA VEDI KUDUMBA SANGAMAM

DWANI ANNUAL DAY IN DRISHYA AUDITORIUM A CHANCED VISIT.. 

A SCENE FROM DRAMA VINCENT VAN GOGH IN ECA, INDIRANAGAR

 

AFTER THE DRAM A FLOWER WAS ON MY LAP

 I THINK A DANCER GIRL DROPPED IT 

 

TRUTH, ISN’T THAT BEAUTIFUL…

When someone said move on, i was wondering from where i should move on.. 

I did not even know that i was there in one particular place and naturally i had the doubt that from where i should move.

I had this certain belief that the one who invades the privacy of another human for sure not doing it with  a good motive.  A dignified and good human being does not do that.

In truth i was fighting hard against the commotion around me and want to escape from that roar as it drained me. . Whoever was in that group i was screaming at them to go. Unfortunately the commotion never stopped. 

How can anyone believe a nameless faceless entity . I wanted to escape because the whole issue from invasion to following me everywhere had drained by brain..  

On the whole the one who hired countless people and  faked  all emotions  silenced the truth. 

There a collective effort to stop me from writing. That is not justice i know. I fight for that and the commotion continues.  If it is there or not I am able to write, isn’t that beautiful..

 

 

RAKSHA ANNUAL DAY NOVEMBER 30, 2024