നക്ഷത്രങ്ങളുടെ കവിത...

ശിലകൾക്കുള്ളിൽ
ലിഖിതങ്ങളായ് മറഞ്ഞോരു
ചെറിയ സങ്കല്പങ്ങൾ,
മുദ്രകൾ, പതാകകൾ..
വഴിയിൽ പലേ ഋതുചിത്രങ്ങളതിൽ
മഴക്കെഴുതാനറിയുന്ന
സ്വരങ്ങൾ, ഭൂരാഗങ്ങൾ..
 
കടം തീർത്തിറങ്ങിയ
കാവിയിൽ മുങ്ങും
കടൽക്കരയിൽ തുളുമ്പുന്ന
ശംഖിലെ സ്വപ്നങ്ങളും
മിഴിക്കുള്ളിലായ് വീണ്ടും
വിരിയും നക്ഷത്രങ്ങളെഴുതും
കവിതപോലെന്റെ
ഹൃദ്സ്പന്ദങ്ങളും...

അഴലിന്നഴിമുഖമതുപോൽ
മഷിവീണു നനയുന്നതു
ചക്രവാളത്തിൻ ശിരോദൈന്യം..
വിരലിൽ ദ്രുതമനുദ്രുതവും
ലയം തെറ്റിയെഴുതാൻ മറന്നോരു
വിസ്മയചിഹ്നങ്ങളും..
സമപാദങ്ങൾ തടുക്കെടുത്തു
തുടികൊട്ടിയുണർത്തും
ശരത്ക്കാലമെത്രയോ
മനോഹരം..

മുകിലിൻ തുമ്പിൽ
തട്ടിയുടഞ്ഞ മഴക്കാലമൊഴിയിൽ
നീരാടിയ മനസ്സേ
കിഴക്കിന്റയരികിൽ
നക്ഷത്രങ്ങൾ കാവ്യമോതുമ്പോൾ
വീണ്ടുമെഴുതിതുടങ്ങുക
മുനമ്പിൻ സങ്കീർത്തനം.....

നക്ഷത്രങ്ങളുടെ കവിത

ഇടനാഴിയിലെ
കാൽപ്പദങ്ങൾക്കപ്പുറം
ജാലകവാതിലനരികിലെ
മർമ്മരങ്ങൾക്കപ്പുറം
കാവ്യസ്പന്ദനങ്ങളിൽ
സ്വപ്നം നെയ്യും
ശരത്ക്കാലമേ
എത്ര മനോഹരമീ പ്രപഞ്ചം
ലോകവാതായനങ്ങൾ
തുറന്നൊരു പ്രകാശം തൂവും
നക്ഷത്രവിളക്കുമായ്
എന്നെമൂടും അക്ഷരങ്ങളേ
നൂറ്റാണ്ടുകൾ തൂവിയ
കൽത്തരികളിലൂടെ
നടന്നുനീങ്ങുമ്പോഴും
ചിലമ്പിലുലയും
കവിതപോൽ മനോഹരമാം
നാദധാരയിൽ
ഹൃദ്സ്പന്ദനങ്ങൾ
മന്ത്രിക്കുന്നു..
കാറ്റിൻ മർമ്മരം
ശംഖിലുണരും കടലിൽ...
നക്ഷത്രങ്ങൾ കവിതയെഴുതും
മൊഴിയിൽ
എത്രയോ സന്ധ്യാദീപങ്ങൾ...

നക്ഷത്രങ്ങളുടെ കവിത

അക്ഷരങ്ങളൊഴുകും
വിദ്യാപീഠങ്ങളിൽ
പാരിജാതപ്പൂവിതളിൽ
എന്നെ മൂടും ശരത്ക്കാലമേ
കസവുനെയ്തു മനസ്സിൽ
ദീപങ്ങൾ തെളിയും
അശോകപ്പൂവിതൾസന്ധ്യയിൽ
ഉടഞ്ഞ കുടങ്ങളിറ്റുവീണ
മഴയെഴുതിയ
പഴേ കവിതകളിലൂടെ
ഗ്രാമം നീട്ടും ചന്ദനസുഗന്ധത്തിൽ
ഞാനിരുന്നെഴുതുമ്പോൾ
ചുരുങ്ങിയ ഗ്രഹദൈന്യങ്ങൾ
ഗ്രന്ഥപ്പുരയിൽ മറയുമ്പോൾ
എഴുത്തോലയിലൂടെ
അശാന്തിയുടെയമരം
തുഴഞ്ഞുനീങ്ങിയ
ഇടവേളയ്ക്കപ്പുറം
നൂൽചുറ്റുകളിൽ
നിന്നടർന്നുവീണ രുദ്രാക്ഷങ്ങൾ
കടൽത്തീരത്തൊഴുകുമ്പോൾ
ലോകത്തിനിരുണ്ട ത്രിദോഷത്തിനരികിൽ
പ്രകാശം തൂവി
നക്ഷത്രങ്ങൾ വീണ്ടും
കാവ്യം രചിക്കുന്നു...

നക്ഷത്രങ്ങളുടെ കവിത


ലോകത്തിനൊരിതളിൽ
ചില്ലുതരികളിലുലഞ്ഞു മുറിഞ്ഞ
ഹൃദ്സ്പന്ദങ്ങളിലമൃതുതൂവിയ
മഴ
കൈയിലിറ്റുവീണ മഴതുള്ളികളുടെ
സ്നേഹകാവ്യം
അധികനിറങ്ങളില്ലാതെ
ആധികളില്ലാതെ
തളിർക്കുമിലതുമ്പിലൊഴുകും
നിസ്വാർഥസ്പർശം...

നിർണ്ണയങ്ങൾക്കപ്പുറം
മനസ്സിലുതിരുമക്ഷരങ്ങൾ
ഉലഞ്ഞുതീർന്ന
ഒരു ഋതുവിനപ്പുറം
കൽസ്തൂപങ്ങളിൽ വിരിയും
കവിത...
നടന്നുനീങ്ങുമ്പോൾ
മിഴിയിൽ പൂപോലുണരും
നക്ഷത്രങ്ങളേ!
പവിഴമല്ലിപ്പൂവിതളിൽ വിരിയും കാവ്യസ്പന്ദങ്ങളിൽ
തിളങ്ങിയാലും

നക്ഷത്രങ്ങളുടെ കവിത

അനന്തതയിൽ ആകാശനക്ഷത്രങ്ങൾ
തൂവും പ്രകാശത്തിലുണർന്ന
അക്ഷരങ്ങളെ
മനോഹരമാം ഭൂമിയുട
പ്രഭാതകാവ്യങ്ങളിലുണരും
എന്റെ ഹൃദ്സ്പന്ദനങ്ങളിലെ
സ്വരങ്ങൾക്കരികിൽ
അടർന്നു ചിന്നിയ
ഓർമ്മചിറ്റുകളിൽ
കഥ നെയ്തുനീനീങ്ങും
മുഖാവരണങ്ങൾ
കണ്ടുനിൽക്കും 
ശരത്ക്കാലമേ
ദൃശ്യാദൃശ്യമാം
ഋതുഭേദങ്ങളിൽ
ആഴിയിലെയഗ്നിചിറ്റുകൾ
കൈയിലേന്തിയതിലൊരു
നനുത്ത സ്വപ്നം നെയ്യുമ്പോൾ
മിഴിയിൽ വീണ്ടും
നക്ഷത്രങ്ങൾ കവിതനെയ്യുമ്പോൾ.
എഴുതിതീരാതെ ചുറ്റും
വലം ചെയ്യും ഗ്രഹപ്പിഴകളുടെയരികിൽ
ഓർമ്മചിറ്റുകൾ നിവേദിച്ചുനീങ്ങും
കാലഘട്ടങ്ങളിൽ 
ഞാനീ മുനമ്പിനരികിൽ
വീണ്ടും നക്ഷത്രങ്ങൾ 
കവിതെയെഴുതുന്നതും ,
സന്ധ്യാദീപത്തിൽ
അഗ്നിയുടെ മന്ത്രങ്ങൾ
പൂവുപോൽ വിരിയുന്നതും
കണ്ടിരിക്കാം...

നക്ഷത്രങ്ങളുടെ കവിത

 ഋജുരേഖകൾക്കുള്ളിൽ
മറഞ്ഞൂ പലേയുഗമതിലും
കണ്ടൂ പശ്ചിമാംബരകമാനങ്ങൾ
നിഴലിൽ നിന്നും നടന്നൊരു
ലോകത്തിൽ കാവ്യമെഴുതീ
നക്ഷത്രങ്ങൾ
സന്ധ്യതൻ ദീപങ്ങളിൽ...

കിഴക്കിനൊരു തുടം
വിപ്ലവം തൂവി വിധി നടന്നൂ
പിന്നെ ഞാനുമെഴുതീ
മിഴിക്കുള്ളിലൊഴുകും
കടലിന്റെ ശ്രുതിയിൽ;
ശരത്ക്കാലമതിനുള്ളിലായ്
ചേർത്തുവച്ചെന്റെ സ്വപ്നങ്ങളെ
തെളിഞ്ഞു മിന്നും വാക്കിലൊഴുകീ
മഴ, പിന്നെയതിലും തൂവി
ഞാനെൻ നനുത്ത കനവുകൾ
ഒടുവിലൊരു പ്രദോഷത്തിന്റെ
രുദ്രാക്ഷത്തിലുണർന്നു
കാവ്യസ്പന്ദമരികിൽ
ഞാനും മൊഴിയതിലായ്
ചേർത്തു വില്വപത്രങ്ങൾ
വിഭൂതിയും.....

വിലങ്ങിൽ തൂങ്ങും പഴേയോർമ്മകൾ
ജന്മാന്തരദുരിതം പോലെ
പിന്നിലൊഴുകീ, കാലത്തിന്റെയടുപ്പിൽ
പുകഞ്ഞെത്ര നിറങ്ങൾ
പിന്നെ മനസ്സതിലും മാഞ്ഞു
നിറക്കൂട്ടുകൾ, സംഘർഷങ്ങൾ..

ചുമരിൽ തൂക്കിക്കെട്ടിയൊരു
മേൽ വിലാസത്തിനരികിൽ
പതാകകൾ താഴ്ന്നുപോയ്
വിരൽതുമ്പിലൊഴുകും കടലിൽ
നിന്നുണർന്നു ദ്രുതം
സ്മൃതിയതിന്റെയിലച്ചീന്തിൽ
ഒരു നീർക്കണം
പിന്നെയെഴുതിതീർത്തു
പഴേ ഋണങ്ങളാകാശവും...
 
മഴപെയ്തൊഴുകിയ മനസ്സിൽ
നിന്നും വീണ്ടുമുണർന്നു
ഭൂവിൻ പാരിജാതങ്ങൾ,
ഭൂപാളങ്ങൾ...
ഒടുവിൽ ലയം തെറ്റിയിടറും
സായാഹ്നത്തിനയനിക്കുള്ളിൽ
നിന്നുമുണർന്നു നക്ഷത്രങ്ങൾ......

നക്ഷത്രങ്ങളുടെ കവിത

എഴുതിതീർക്കാനാവതൊഴുകും

കടലേ! നീയൊഴുകൂയെന്നിൽ

മൊഴിയരികിൽ;

നിലാവിന്റെയിതളിലിരുൾ

വിണുകറുക്കുമമാവാസിയിവിടെ

പതിച്ചെത്ര ഋണമുദ്രകൾ

പിന്നെയതിന്റെയരികിൽ

ഞാനക്ഷരങ്ങളെചേർത്തു

വിളക്കിയൊരുശരത്ക്കാലത്തിൻ

സംഗീതമായുണർത്തിയതിലെന്റെ

ഹൃദയസ്പന്ദങ്ങളെ

നിറഞ്ഞുതുളുമ്പുന്ന

കടലേ സ്വരങ്ങളിലിരുൾ

വീഴ്ത്തിയോരെല്ലാമകന്നു

നക്ഷത്രങ്ങളെഴുതും

വഴിയിലെയാകാശമതിൽ

ഞാനുമെഴുതാം സർഗങ്ങളെ

ഇവിടെ മൺദീപങ്ങളതിലെ

പ്രകാശത്തിലിനിയും

നിറയ്ക്കാമീമുനമ്പിൻ

മന്ത്രങ്ങളെ

മൊഴി

കാറ്റിനൊരു മന്ത്രം
നടന്നുനീങ്ങും ദിനം
ചേർത്തുവയ്ക്കുന്ന
മുനമ്പിന്റെ ധ്യാനം
ആരോ കറുത്തവാവേറ്റി
നീങ്ങും വഴിയോരത്തു
മെല്ലെ നടന്നുനീങ്ങും
ദീപമാലകൾ തുന്നും 
കിനാവുകൾ,
കാവ്യത്തിനീരടികൾ
പിന്നെയേതിനും ചില്ലുരയ്ക്കും
കാലഘട്ടങ്ങൾ...
 
മേൽക്കൂരയാകെ
തകർന്നക്ഷരങ്ങളെ
ചേർത്തുനിൽക്കും
ഭൂമിനെയ്യുന്ന സന്ധ്യകൾ
കാറ്റിനോടൊപ്പം
ഋണപ്പാടിലോടും ഋതുക്കൾ
പുരാവസ്തുതേടും
പുരാണങ്ങൾ
നീക്കിയും പിന്നെ പുതുക്കിയും
പാതകൾക്കാധികൾ, ദൈന്യങ്ങളായിരം
സങ്കടം..
കാഴ്ചകൾ കണ്ടു നടന്നുനീങ്ങും
കടൽത്തീരത്തിനെത്ര 
മനോഹരകാവ്യങ്ങൾ...

നക്ഷത്രങ്ങളുടെ കവിത

മഴപെയ്തുതോർന്നോരു
സായന്തനത്തിൽ ഞാനെഴുതീ
മനസ്സിലൊരു മന്ത്രസ്വരം
വഴികൾ നടന്നൊടുവിലീ
കടൽത്തീരത്തിനരികിൽ
തപം ചെയ്തു സത്യം
കരിങ്കല്ലിലെഴുതീ കടൽ
മുനമ്പിന്റെ സങ്കീർത്തനം..
പദനിസ്വനം  തീരമൊഴിയിൽ
മറഞ്ഞു
നിഴലുകൾ മാഞ്ഞൂ
കാവ്യസർഗത്തിന്റെയിതളുകൾ
തേടിയാ സന്ധ്യയും യാത്രയായ്
തിരകൾക്കുമപ്പുറമുൾക്കടൽ
തേടിയെൻ മനസ്സും
പായ് വഞ്ചിയേറി, നിഷാദങ്ങളൊഴുകീ
മുകിൽതുമ്പിലായിരം
നിറുകയിൽ നിനവെണ്ണി, നിമിഷങ്ങളെണ്ണും
ഋതുക്കൾ തന്നിടയിലെങ്ങോ
ദിനം നെയ്തക്ഷരങ്ങളെ
അരികിലെ ചിത്രകമാനത്തിനുള്ളിൽ
ഞാനെഴുതിയെൻ ഹൃദ്സ്പന്ദനത്തിന്റെ
കാവ്യങ്ങളതിലരികിലായിരം
നക്ഷത്രമിഴിയിൽ നിന്നൊഴുകീ
പ്രകാശദീപങ്ങൾ...

 നക്ഷത്രങ്ങളുടെ കവിത

എരിഞ്ഞുതീരട്ടെ വിളക്കുകൾ
മൊഴിയ്ക്കരികിലായ്
കാവ്യസ്വരമുണരട്ടെ..
എഴുതിതീരാതെ
മഷിപടരുന്നൊരിടങ്ങളിൽ
നിന്നും നടന്നുനീങ്ങുന്ന
ഋതുക്കളേ മിഴിയതിലൊഴുകുന്ന
കടലുമിന്നൊരു കഥയെഴുതുന്നു..

മറയിട്ട മുഖപടങ്ങളീ
ജനൽപ്പടിയിലേറ്റുന്നു
കറുത്ത വാവുകൾ
കദനമെന്നതിന്നൊരു കല്ലിൻ തരി
ഹൃദയമേറ്റുന്നതറിവിന്റെനാളം...

മറവിയിൽ വീണുചിതറിയ
മുഖപടങ്ങളാകെവെ കരിഞ്ഞുതീരുന്നു
വെയിലിന്റെ സ്വർണ്ണതരികളിൽ
നിന്നും പകലെഴുതുന്നു
പലേ സർഗങ്ങളും..

എഴുതിമിന്നുന്നനിനവുകൾക്കുള്ളിലൊരു
ദീപാവലി വിളക്കുവയ്ക്കുന്നു
മിഴിയിലെ മഴയൊഴിയുന്നു
ചുറ്റും പവിഴമല്ലികൾ
തണലൊഴുക്കുന്നു
വിരലിൽ നിന്നൊരു
ശരത്ക്കാലഗാനമുണരുന്നു
വീണ്ടും തുളസി പൂക്കുന്നു...


അറകളിൽ നെല്ലിൻ കതിർക്കണങ്ങളിൽ
കവിതയേറ്റുന്ന പ്രഭാതമേയിന്നീ
കിഴക്കേ വാനിന്റെ
ഹൃദയസ്പന്ദത്തിൽ
നിറച്ചാലും വീണ്ടും കവിതകൾ
കണ്ടുകുളിരും നക്ഷത്രമിഴിയതിൽ
നിന്നുമുണരട്ടെയെന്റെ
മനസ്സിൻ മുദ്രകൾ.......

 മൊഴി

 
മൊഴിയിലെ തീർഥപാത്രങ്ങളിൽ
വീണൊഴുകുമമൃതിൽ തുടങ്ങി
ഞാനെൻ വീണയിൽ നാദമെഴുതും
സ്വരങ്ങളെ ചേർത്തുവച്ചതിനുള്ളിലൊരു
സാഗരത്തിന്റെ ശ്രുതിചേർത്തുനീങ്ങവെ
പകലിൻ തടങ്ങളിൽ
നിഴലേറ്റിയോടിയോരിടവേളകൾ
മാഞ്ഞു, പിന്നെയെൻ
കാവ്യത്തിനിതളുകൾക്കുള്ളിൽ
ഞാൻ നെയ്തക്ഷരങ്ങളെ..
പണിതു കുലം അരക്കില്ലങ്ങളെങ്കിലും
പവിഴമല്ലിപ്പൂക്കൾ വീണ്ടും വിടർന്നൂ...
നിഴലുകൾക്കരികിലെ
ചില്ലുപാത്രത്തിലായെഴുതി ഞാൻ
വീണ്ടുമെൻ ഹൃദ്സ്പന്ദനങ്ങളിൽ
ഉറുമിയും വീശി നടന്ന യുഗത്തിന്റെ
മകുടവും മങ്ങി, ശിരോപടങ്ങൾ
തീർത്ത വലയങ്ങളിൽ നിന്നകന്നു ഭൂമി
മിഴിയിലെ വിസ്മയം നക്ഷത്രഗാനങ്ങൾ
മൊഴിയിലെ വിസ്മയം
ശാന്തിനികേതനം