പ്രിയം
എത്രമേൽ പ്രിയം ഭൂമീയെനിക്കു നിന്നെ 
പിന്നെ ചുറ്റിനിൽക്കുമീഹരിതാഭമാം
പ്രപഞ്ചവും..
ഒരിക്കലെങ്ങോ ഭാഷയറിയാതെയെഴുതിയോരടുപ്പിൽ
പുകയുന്ന ലോകവുമെരിയുന്ന
നെരിപ്പോടുകൾ തേടിയലയും ത്രികാലവും
മഴതുള്ളികൾ തൂവിവീഴുമെൻ 
ശരത്ക്കാലഹൃദയം തുടിക്കുന്നു
കവിതയ്ക്കുള്ളിൽ 
പോയ മടുപ്പാർന്നൊരു 
ഭൂതകാലത്തിനിരുൾചിന്തിൽ
തുടക്കം മായ്ക്കുന്നരെന്നുത്ഭവം വിതുമ്പുന്നു..
വിളക്ക് താഴ്ത്തി സൂര്യനകലെ
തൃക്കാർത്തിക വിളക്ക് തേടി
മുന്നിലുണരും നക്ഷത്രങ്ങൾ
എനിയ്ക്കുള്ളതു പൂർവദിക്കിന്റെ
പുണ്യാകാശമൊഴുക്കിൽ നീന്തുന്നതെൻ
മനസ്സിൻ പാരാവാരം
കുലങ്ങൾ മറക്കുടയ്ക്കുള്ളിലായൊളിപ്പിച്ച
ഋതുക്കൾ വീണ്ടും വീണ്ടുമരികിൽ,
മഴയ്ക്കുള്ളിലൊഴുകും തളിർതുമ്പിലെനിക്കും
കിട്ടി തൂവലലുക്കിൽ തളിർക്കുന്ന
കാവ്യസർഗങ്ങൾ, മുന്നിലിരിക്കും
ഭൂമിയ്ക്കെന്നെയെത്രമേൽ പ്രിയം
ശംഖിലൊഴുകും കടലിനെയെനിക്കും പ്രിയം..