പാതിരാപ്പൂ ചൂടാൻ മറന്ന ധനുവും
മഞ്ഞുമലയിലുറഞ്ഞ മകരവും കടന്ന്
മീനവെയിൽ കത്തിയാളിയപ്പോൾ
ഭൂമി സ്വകാര്യമായ് കാതിൽ പറഞ്ഞു
അരങ്ങിൽ യവനികനീക്കി
ഋതുക്കൾ വരും പോകും
പുൽനാമ്പുകളിലെ കണ്ണുനീർത്തുള്ളികൾ
മുത്തുകൾ പോലെ ഒരു ശംഖിലാക്കി
സമുദ്രത്തിലൊഴുക്കി
കാലവും കടന്നുപോകും.
സായന്തനസൗമ്യതയിൽനിന്നും
നിശബ്ദരാത്രിയിലേയ്ക്കും
പിന്നെ ഉഷസ്സിന്റെ ഉണർവിലേയ്ക്കും
ഭൂമി എത്ര കാതം നടന്നിരിക്കുന്നു
വൈശാഖമഴയിലുണർവുൾക്കൊണ്ട്
വസന്തമുണരുമ്പോൾ
ചക്രവാളത്തിനരികിൽ
കടൽ ശ്രീരാഗത്തിന്റെ
ആദ്യശ്രുതിയിലൊഴുകി.
No comments:
Post a Comment