സ്വരം 


നിറയുന്നതുൾക്കടൽ
തിരമാഞ്ഞുമാഞ്ഞുതീർന്നകലേയ്ക്കു 
നീങ്ങും മഹാസാഗരം..
അരികിലൊരു രാജ്യത്തിനതിരും
കടന്നെത്ര മുകിലുകൾ 
യാത്രയാവുന്നു; ചുറ്റീടുന്നൊരഴലിന്റെ 
നിഴൽ  സാക്ഷി നിന്നിടുന്നു..
കനലതിൽ നിന്നുമുണർന്നൊരാ
സന്ധ്യയൊരു കവിതയുടെ
പൂവായ്  വിരിഞ്ഞിടുന്നു..
അരികിൽ ചിതയ്ക്കുള്ളിലിതൾ
പൊഴിഞ്ഞൊരു പകൽ
മറയുന്നതും, കൃഷ്ണമുകിലുകൾ
മായ്ക്കുന്ന  നക്ഷത്രദീപങ്ങളെരിയുന്നതും
കണ്ടിരുന്ന  പ്രദോഷത്തിനരികിലോ
രുദ്രാക്ഷമന്ത്രം മറഞ്ഞതും;
പഴിയിട്ടു തീർന്ന  യുഗത്തിൻ
സരയൂവിനലയിൽ മായുന്നു
മഹാകാവ്യദൈന്യങ്ങളെഴുതിയും
തീരാതെ നിന്നൊരാ വാത്മീക
കഥയിലോ കണ്ടതൊരഗ്നികുണ്ഡം
തളിരലയ്ക്കുള്ളിൽ നിവേദിച്ച
നേദ്യങ്ങളതിലെത്ര കല്ലുതരിയൊടുവിലോ
കൈവിരൽതുമ്പിൽ തടഞ്ഞതെൻ
ഹൃദയത്തിനറയിലെ സ്പന്ദനങ്ങൾ
എഴുതിയിന്നൊരു തുമ്പമലരതിൻ 
ശുഭ്രമാമിതളിൽ തിളങ്ങിയോരെന്റെ ഗാനം 
അതിലൊരു സ്വരം ചേർത്തു നിൽക്കും
പ്രഭാതമേയരികിലൊരു
ശുഭരാഗശ്രുതിയുണർത്തീടുക...