സ്വരം

സ്വരങ്ങളിൽ നിന്നകന്ന്
അപസ്വരങ്ങളെ
സ്നേഹിക്കുന്ന ആകാശത്തേയ്ക്ക്  
ഗോവണിയുമായിരിക്കുന്ന
ഒരു ചെറിയ കാവ്യമനസ്സ്
കോറിയിട്ട വരികളിലൂടെ
നടന്നു വന്ന
മഴതുള്ളികൾ
ഭൂമിയുടെ കാതിലൊരു
സ്വകാര്യമായ് പെയ്തു
അതിനരികിൽ പെയ്തൊഴിയാത്ത
കാർനിറമാർന്ന മേഘങ്ങളും
എഴുത്തോലകളിൽ
നിന്നുണർന്നുവന്ന അക്ഷരങ്ങളിൽ
സ്ഫുടം ചെയ്ത മനസ്സിലെ
കാർത്തിക ദീപങ്ങളുണരുമ്പോൾ
ആകാശഗോപുരവും കടന്ന്
നക്ഷത്രവിളക്കുകൾ
കൈയിലേറ്റി വന്ന മനസ്സേ
ഭൂമിയുടെ ചുറ്റുവിളക്കുകളിൽ
നീയൊഴുകുക
പ്രകാശമായ്.....